Mój mały słodki chłopiec przemienił się w krzyczącego potworka, przed nami bunt dwulatka. Dziecko wyraża swoje emocje nawet krzykiem, potrafi złościć się na nas, uderzyć, a czasem nawet ugryźć, by po chwili znowu stać się słodkim bobasem.

 

Mój syn uwielbia zabawy na świeżym powietrzu, dlatego cały czas są otwarte drzwi wejściowe. Potrafi wyjść sam z domu i wejść do piaskownicy, zabawa w przesypywanie piasku może trwać godzinami. Siedzą razem z psem w piaskownicy, często sami bez opieki, wyglądam tyko przez okno sprawdzając czy wszystko jest w porządku.
Czasem nie jest, dzisiaj przyszedł z całą twarzą pokropioną błotem i powiedział bach, wrzucił ziemię do wody i zamoczył się troszkę.

 

Bieganie.

Na spacerach chce często wyjść z wózka, wyjmuję go, a wtedy sam przemierza duże odległości i robi to biegnąc, chociaż ma jeszcze takie sztywne nóżki. Cieszy się z nowej umiejętności.


Wspina się na krzesła, łóżka i parapety, w domu musimy uważać na niego by nie zrobił sobie krzywdy. Często chodzę za nim i powtarzam, że tak nie wolno.
Uwielbia tańczyć, nawet przy jedzeniu.

Słowa.

Pięknie naśladuje odgłosy zwierząt, mówi niewiele, potrafi zawołać prawie wszystkich domowników ( mama, tata, Oła/Ola, Aba/ Abi ), mówi DA kiedy o coś prosi, NIE  i TAK odpowiada na moje zadane pytania.

Jedzenie

Karmienie piersią nadal na żądanie, w nocy budzi się dwa, trzy razy. Posiłki stałe zjada tyle ile może, lubi jeść jogurty, jajecznicę, pieczywo, obiady z dwóch dań, moje wypieki.
 


Uwielbia łączyć klocki, potrafi chwilę sam się pobawić zabawkami, ogląda ulubione książeczki, próbuje rysować na kartkach, a czasem na ścianach.

 Antek wracając na pieszo ze spacerów, poznaje nasze podwórko i skręca do furtki.

Od dwóch miesięcy potrzebuje taty, już nie tylko ja jestem mu potrzebna.

Cieszę się, że próbuje być samodzielny, chociaż często jeszcze trzyma się za mamine portki.